Waar je wieg staat
Mijn zoektocht naar geluk begon niet met dromen van een sprookjesachtige toekomst, maar met een onontkoombare confrontatie: mijn eigen “Jankverhaal.” Van buitenaf leek mijn jeugd vlekkeloos: een keurig gezin, ouders als voorbeeldfiguren, en ik als het perfecte spiegelbeeld van hun verwachtingen. Maar onder dat gepolijste oppervlak broeide een verhaal van aanpassing, vermijden en uiteindelijk destructief gedrag dat mijn leven jarenlang bepaalde.
De kiem van destructie
Als kind leerde ik dat emoties niet thuishoorden in onze wereld. Een keer, ik was vier, lag ik wat te knokken met buurjongens op straat. Maar mijn moeder was er snel bij: “Dat hoort niet bij ons niveau.” Die woorden raakten me diep maar ik begreep ze niet. Vanaf dat moment maakten onbevangenheid en vrijheid ruimte voor schaamte. Gevoelens waren iets om weg te stoppen. Ik moest voldoen, altijd voorzichtig zijn en vooral niets laten zien wat tegen me gebruikt kon worden.
Die voorzichtigheid werd mijn pantser. Maar het pantser hield niet alleen pijn buiten; het hield ook iedereen op afstand. Wat begon als bescherming, veranderde in isolatie. Al jong leerde ik mijn emoties te negeren en conflicten te vermijden. Daarin fouten maken of hulp vragen was geen optie – want falen, dat mocht niet bestaan.
Het sluipende gif van aanpassen
Op school voelde ik me gevangen in een systeem dat niet voor mij gemaakt was. Stilzitten, luisteren en voldoen aan verwachtingen – het voelde alsof ik elke dag een rol moest spelen. Mijn intelligentie werd gezien als een cadeau, maar voor mij voelde het als een juk. Als mijn rapport vol stond met voldoendes, keek mijn vader teleurgesteld. Die blik brak me. Ik had geleerd: Hoe minder je laat zien, hoe minder je geraakt wordt.
Later in mijn werk ging dat patroon gewoon door. Ik gaf wat anderen wilden zien, tot de tank leeg was. Steeds opnieuw begon ik aan iets nieuws – in de hoop dat het dit keer anders zou zijn. Maar die zoektocht eindigde altijd met dezelfde leegte. Het draaide niet om wat ik deed; het draaide om wat ik negeerde.
Verdoving als uitweg
Om te ontsnappen aan die innerlijke onrust, greep ik naar verdoving. Roken, drinken, consumeren – alles om even niet te hoeven voelen. Alcohol hielp me de zwaarte van het bestaan tijdelijk te verlichten. De façade die ik had opgebouwd, beschermde niet langer. Het vrat aan mijn relaties, mijn zelfvertrouwen, mijn energie.
Het keerpunt
Het moest kapot voordat ik kon herstellen. Een burn-out dwong me tot stilstand. Mijn lichaam gaf het op, mijn geest kon niet meer. Het was in die leegte dat ik de moed vond om mijn eigen destructieve patronen onder ogen te zien. Niet de wereld, niet mijn werk, niet anderen hielden me gevangen – ikzelf deed dat.
De grootste doorbraak kwam toen ik mijn “Jankverhaal” durfde te benoemen. Geen maskers meer, geen excuses. Voor het eerst keek ik mezelf aan en gaf toe: Dit werkt niet meer. Ik heb hulp nodig. Het was het begin van heling en herstel.
De gevolgen in werk en leven
Destructief gedrag is een langzaam werkend gif. In je werk jaagt het je op: je wilt presteren, maar niets is ooit goed genoeg. Waardering voelt leeg, want je vertrouwt het niet. Privé bouwt het muren om je heen. Je voelt je onbegrepen, maar laat niemand toe. Het resultaat? Uitputting, frustratie, en een steeds dieper gewortelde eenzaamheid.
Ik weet hoe dat voelt. Maar ik weet ook dat je het kunt doorbreken. Ik deed het door mijn patronen te ontrafelen en te leren luisteren naar de signalen van mijn lichaam en geest. Niet langer verdoven, maar voelen. Grenzen stellen en respecteren – ook die van mezelf.
Hoe nu verder?
Misschien herken je iets van jezelf in mijn verhaal. Misschien draag je jouw eigen “Jankverhaal” met je mee. Dat verhaal erkennen – de pijn, de leegte, de strijd – is de eerste stap. Het vraagt moed om het onder ogen te zien en lef om het te delen. Maar ik beloof je: het is mogelijk om weer onbevangen te leven.
Samen kunnen we jouw patronen blootleggen en werken aan een nieuw fundament. Vraag jezelf eens af: Hoe zou het zijn als… je leeft vanuit kracht in plaats van uitputting? Als je voelt in plaats van vluchten? Je hoeft het niet alleen te doen. Samen is vaak effectiever en sneller.
De stappen die we nemen zijn overzichtelijk:
- Maak jouw verhaal. Wat zijn de ingrediënten van jouw “Jankverhaal”? Hoe heeft het je gevormd?
- Verifiëren en duiden. Wat zijn de feiten en welke betekenis geef je eraan? Hoe werkt het door in je dagelijks leven, werk en relaties?
- Aanpassen of aanvaarden. Doorbreek oude patronen of accepteer wat niet veranderd kan worden.
- Borgen van je nieuwe levensstijl. Zet je nieuwe overtuigingen om in actie en leef volgens je eigen waarden.
Het begint met één stap. Ben je klaar om jouw nieuwe verhaal te schrijven?